ငယ္စင္တုုန္းက ထိန္လင္း

ေအာင္သန္းေျပာတဲ့ ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေဘး ဦးေရႊနီသည္ နတ္ေမာက္ၿမဳိ႔ သူႀကီးျဖစ္ၿပီး အဖုိး ဟုေရးသားေျပာဆုိေနေသာ  “ ဦးမင္ေရာင္” ေခၚ “ေရႊလွေရာင္” သည္ေဘးမႀကီး မယ္စုိး၏တူ အဖြား“မယ္သူဇာ” ၏   ေမာင္တ၀မ္းကြဲ    ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေဘး ဘီ ဘင္ မ်ားသည္ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး  ဦးေအာင္ေဇယ်၏ “ရဲေဘာ္   ေျခာက္က်ိပ္ရွစ္”     အပါအ၀င္ ပင္းမင္းႀကီး “ဦးျမ( ဦးျမတ္)”  မွ ဆင္း သက္ၾကသည္ဟု လူႀကီးသူမမ်ား ေျပာသံၾကားဖူးပါသည္။

ေအာင္ဆန္းသည္ နာမည္ႏွင့္လုိက္ေအာင္ “ဆန္း” သူျဖစ္ ပါသည္။ အေမးအျမန္းထူၿပီး ႀကီး မ်ားျပန္မေျဖ နုိ္င္ေအာင္ေမးတတ္ပါသည္။ ဥပမာ မုိးတြင္း ေဆာင္းတြင္း ရွိၿပီး ဘာလုိ႔ ေႏြတြင္း မရွိတာလဲဟုေမးရာ လူႀကီးမ်ား မေျဖနုိင္ပဲ ရယ္ေနၾကရပါသည္။ “ညီအစ္ကုိ ၀မး္ကြဲ” ရွိၿပီး ဘာလုိ႔ “လင္မယားတ၀မ္းမရွိသလဲ ” ဟုေမးေသာ အခါတြင္လည္း လူႀကီးမ်ားမွာ ျပန္မေျဖနုိင္ပဲ ရယ္ပဲေနၾကရပါသည္။

  အေမးအျမန္းထူသေလာက္ ေအာင္ဆန္းသည္ စဥ္းစားေတြးေတာ   ေငးေမာတတ္ပါသည္။

အငယ္ဆုံးျဖစ္သည့္တုိင္ မိဘမ်ားသာမက အစ္ကုိ အစ္မ မ်ားကပါ အလုိလုိက္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ေအာင္ဆန္းသည္ ကေလး ဆုိးႀကီးကဲ့သုိ႔ၿဖစ္ေနပါသည္။ ။ လုိခ်င္သည္ ကုိ္ မရမေန ငုိရုိ ေတာင္းတတ္ ပါသည္ ။ ရလည္း ရပါသည္။ ႀကီးလာသည့္အခါ မိမိေျပာလုိရာ ဇြတ္ေျပာတတ္ျခင္း လုပ္လုိရာ ဇြတ္လုပ္တတ္ျခင္းတုိ႔သည္ ငယ္စဥ္က အလုိလုိက္ခံလုိ႔ ထင္ပါသည္။

အလုိလုိက္ခံရေသာ္လည္း ေအာင္ဆန္းတြင္ မတရားလုပ္လိုေသာစိတ္မရွိပါ။ ေအာင္ဆန္းသည္ အလြန္ရုိးသားၿပီး စားခ်င္လွ်င္ စားခ်င္သည္ လုိခ်င္လွ်င္လည္း လိုခ်င္သည္ ေၾကာက္လွ်င္ ေၾကာက္သည္ စသည္ၿဖင့္ပြင့္လင္းစြာ ၀န္ခံတတ္သည္။ မည္သည့္အခါမွ လိမ္မေျပာတတ္ေပ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က နတ္ေမာက္ ဆြမ္းႀကီးေလာင္း အသင္းက ႀကီးမူး၌ “ ၀ါတြင္း တြင္” အပတ္စဥ္ အုိးစည္ ဗုံေမာင္းျဖင့္ ဆြမး္ခံထြက္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္က ဖုိးသူေတာ္ အရုပ္ထဲ၀င္ၿပီးကပါသည္ ။

ထုိအရုပ္အားေအာင္ဆန္း အလြန္ေၾကာက္ပါသည္။ အရုပ္ကုိ ေၾကာက္ရေကာင္းလားဟု ဖခင္က ဆူပူေသာအခါ “ ဖင္ေခါင္းထဲသြင္းထားဘယ္နဲ႔ လုပ္မလဲဗ် ” ဟုျပန္ေျဖပါသည္။ ေခါင္းတုန္တုန္ လည္ တုန္တုန္ ျဖစ္ေနေသာ မယ္ေရႊမယ္ ဆုိသည့္အမယ္ႀကီးုကုိလညး္ သူေၾကာက္သျဖင့္ ေၾကာက္ေၾကာင္း ကုိလည္း ၀န္ခံပါသည္။ ညအိပ္လွ်င္ မိခင္ကုိ ဖက္အိပ္ေလ့ရွိၿပီး မိခင္ကုိလည္း သူ႔ဘက္ကုိ အၿမဲ လွည့္အိပ္ေစခ်င္သည္။

အိမ္နားက ကာကာဆုိင္ကုိလည္း မသြားရဲပါ။ တစ္ေန႔ တြင္ကာကာဆုိင္သုိ႔သြားၿပီး ဘီ-ဒီေဆးလိပ္မ်ား ၀ယ္ၿပီးလွ်င္ ခ်ဳိးၾကည့္ပါသည္။ မိခင္သိေသာအခါ ကေလးအား ေဆးလိပ္ေရာင္းလုိက္ေသာ ဆုိင္ရွင္အား သြားေရာက္ရန္ေတြ႔သျဖင့္ ဆုိင္ရွင္က ေတာင္းပန္ကာ “ ေဆာင္ဆန္း ဘက္လွည့္ၿပီး   ေနာက္တစ္ခါလာရင္    ဘန္ဘူးေပးမယ္ဟု ” ေျပာလုိက္ရာ ေအာင္ဆန္းက ဘန္ဘူးဆုိတာ ဘာလဲဟု မိခင္ကုိေမးရာ မိခင္က “ ဘန္ဘူး ဆုိတာ ရုိက္မယ္လုိ႔ေၿပာတာ” ဟုေၿပာလုိက္ရာ ေအာင္ဆန္းသည္ ထုိေန႔မွ စၿပီး ကာကာဆုိင္သုိ႔ မသြားေတာ့ေပ။

ေနမေကာင္းလွ်င္ ပုိက္ဆံေပးမွ ေဆးေသာက္မည္ဟု အၾကပ္ကုိင္တတ္သျဖင့္ ေအာင္ဆန္း သည္ ေနမေကာင္းတုိင္း မိခင္ထံမွ ေငြ ဒဂၤါ းသုံးေလးဆယ္ရပါသည္။

နတ္ေမာက္ရွိ တစ္ဆုိင္တည္း ရွိေသာ ကာကာဆုိင္သုိ႔ မသြားရဲသျဖင့္ သူလုိခ်င္သည္မ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္က ၀ယ္ေပးရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လုိခ်င္သည္မ်ားကုိ လည္း သူ႔ပုိက္ဆံျဖင့္ ၀ယ္ခြင့္ေပးပါသည္။ ညီ အစ္ကုိခ်င္း ရန္ျဖစ္သည့္အခါ သူ႔ပုိက္ဆံမ်ားကုိ ျပန္ေတာင္းတတ္ပါသည္။  

မိခင္ က “နင္အစက ဘာလုိ႔ေပးလဲ ဟုေမးေသာအခါ ” အုိသူက ညီအစ္ကုိခ်င္းပဲကြာ ဘာညာနဲ ႔ေတာင္းတာကုိဗ်” ဟုုျပန္ေျဖသျဖင့္ အားလုံးရယ္ၾကရပါသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ မည္သည့္အခါမွ လုပ္ႀကံ လည္ဆယ္ၿပီး မေၿပာတတ္ပါ။ ေပးခဲ့လွ်င္ ေပးခဲ့သည္ လုပ္ခ့ဲလွ်င္လုပ္ခဲ့သည္ ဟုပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံတတ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိခင္သည္ အလြန္ပညာလုိလားရကား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ေက်ာင္းထားပါသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ ေက်ာင္းေနရာမွာ ေၾကာက္သျဖင့္ “ အေမေနမွ ေနမယ္” ဟုမိခင္ကုိေၿပာပါသည္။ အေထြးဆုံးသား ကေလးကုိ အလြန္ခ်စ္ေသာမိခင္ကလည္း ေအာင္ဆန္းကုိ ေက်ာင္းမပု႔ိရက္ပဲ ခြင့္လြတ္ထားပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ၁၁ ႏွစ္သားအရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ရွင္ျပဳၿပီး ကုိရင္၀တ္ေပးပါသည္။ ၇ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္ေသာ ေအာင္ဆန္းသည္ ေက်ာင္းမေနေသးေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ထံ ေန႔စဥ္လာပါသည္။ ထုိသုိ႔လာရင္း ကုိရင္ ၀တ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသျဖင့္ မိခင္ကုိ ပူဆာရာ အခြင့္ေကာင္းကုိ ေစာင့္ေနေသာမိခင္က “ ကုိရင္ ၀တ္တာလြယ္တာမဟုတ္ဘူး စာတတ္မွ ၀တ္ရတာ မင္းလုိစာမတတ္တဲ့သူက ကုိရင္၀တ္လုိ႔ ဘယ္ၿဖစ္မလဲ” ဟု ဆြေပးလုိက္ပါသည္။ “ ဒီလုိလား ဒီလိုုဆို ေက်ာင္းေနမယ္” ဟုေျပာၿပီး ေအာင္ဆန္းသည္ ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး ေက်ာင္းေနပါေတာ့သည္။

၁၉၃၂- ၃၃ ခု ေကာလိပ္ေက်ာင္း ေရာက္စ ပထမ နွစ္တြင္ ေအာင္ဆန္းသည္ သကၤန္း၀တ္ၿပီး အီတာလီယံ ဘန္းေတာ္ႀကီး ဦးေလာကနာထ ႏွင့္ အတုူလုိက္ကာ သာသနာၿပဳလုိစိတ္ရွိသၿဖင့္ မိခင္ကုိ ခြင့္ေတာင္းရာ မိခင္က မေပးသၿဖင့္ မလုိက္ျဖစ္ခဲ့ေပ။

ထုိသုိ႔ၿဖင့္ ေအာင္ဆန္းသည္ နတ္ေမာက္ရွိ ဒီပကၤရာေက်ာင္းေခၚ ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာ ပါသည္။

ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အတန္းေက်ာင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိေခတ္က ထုိေက်ာင္းမ်ဳိးကုိ “ ေလာကဓါတ္ေက်ာင္း” ဟုေခၚသည္။ ေရွးစာသက္သက္သင္သည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔  ျခားနားေစရန္အတြက္ ထုိသုိ႔ေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လက္ေထာက္ဆရာမ်ားသည္ လူ၀တ္မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ထုိေခတ္က လစာမရၾကပဲ ႏွစ္ကုန္မွ ဆုေၾကး သာရၾကပါသည္။

ပညာေရး ေက်ာင္းမွ ပညာအုပ္တစ္ေယာက္လာၿပီး စာေမးပြဲစစ္ခါ အတန္းတင္ခ်င္းမ်ား အတန္းခ်ခ်င္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ဆရာမ်ားက အတန္းတင္ေပးျခင္း အတန္းခ်ျခင္းျပဳလုပ္လုိ႔မရပါ။

ေအာင္ဆန္းသည္ ေက်ာင္းေနသည့္ အခ်ိန္မွစၿပီး အတန္းထဲတြင္ အၿမဲ ပထမ ရပါသည္။ ဆရာမ်ားႏွင့္တကြ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကုိ ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသျခင္း တာ၀န္သိတတ္ျခင္း စည္းကမ္း ေသ၀ပ္ၿခင္း လုံလ၀ိရိယ ရွိျခင္းမ်ားသည္ ေအာင္ဆန္း ၏ ဗီဇ ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ထုိဗီဇ ကုိ မိဘမ်ားထံမွ ရသည္ ဟု ဆုိခ်င္က ဆုိနုိင္ပါသည္။ မိဘမ်ားမွာ အလြန္ရုိသားသူမ်ားျဖစ္ၿပီး မတရားလုပ္ဖုိ႔ ေ၀းစြ မတရားလုပ္သည္ဟု အထင္ခံရမည္ကုိပဲ ေၾကာက္ၾကပါသည္။

စိတ္ေနသေဘာထား အားျဖင့္ ေအာင္ဆန္း သည္ ဖခင္ႏွင့္ပုိၿပီး တူပါသည္။ဖခင္သည္ ရွားမွ ရွားေသာ လူရုိးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူ႔ကုိမွ ရန္မမူ မည္သူကမွလည္း သူ႔ကုိရန္မူမည္ဟု ထင္ထား သူမဟုတ္ပါ။ အိမ္တြင္၄င္း လမ္းသြားရာတြင္၄င္း မိမိကုိယ္ကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔ မည့္သည့္လက္နက္မွ ကုိက္ေဆာင္ေလ့မရွိပါ။ မွတ္မိသေလာက္ မည္သူႏွင့္မွ် ရန္မျဖစ္ပါ မွတ္မိပါေသးသည္။ ။

 

ပထမ ကမာၻစစ္ႀကီး( ၁၉၁၄-၁၉၁၈)အတြင္းက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဖခင္သည္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား သက္သာ   ေခ်ာင္ခ်ိေ၇းအဖြ႔ဲတြင္ ေငြထိန္းအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရပါသည္။ တေန႔တြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ ( နာမည္ မွတ္မိေသာ္လည္း ၄င္း၏ အဆက္ အႏြယ္မ်ားအား ငဲ့ညွာေသာအားျဖင့္ နာမည္မေဖာ္ျပ ေတာ့ပါ။)  

အတြင္းေရးမူးလက္မွတ္ အတုျဖင့္ ေငြလိမ္ထုတ္ရာ ဖခင္က ထုတ္မေပးပဲ ျငင္းဆုိလုိက္သည္။ ထုိသူသည္ ရွက္လည္း ရွက္ ေဒါသကျဖစ္ၿပီး အရက္ေသာက္ကာ အိမ္ေပၚသုိ႔တာလာ ” ခင္ဗ်ားက စစ္ေၾကးထိန္းရလုိ႔   ေမာက္မာတာလား” စသည္ျဖင့္ရန္စ ေစာ္ကားပါေတာ့သည္။ ဖခင္သည္ မိမိအိမ္ေပၚတတ္ၿပီး ေစာ္ကား   ေနသူကုိ ဘာမွ်မလုပ္ပါ လွည့္ၿပီးေတာ့ေတာင္မၾကည့္ပါ။ ဤမွ်ေလာက္ သည္းခံစိတ္ေမႊးသူ ပင္ျဖစ္သည္။

ထက္ေသာ အေမက နင္ဘာလုူပါး ၀တာလဲဟု ႀကိမ္းေမာင္းကာ ဖိနပ္ျဖင့္ရုိက္မည္ ျပဳသျဖင့္ အမူး သမားသည္    ထုိင္ရိွခုိး ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္ သက္သာရာရသြားပါသည္။

မိခင္သည္ မည္သည့္အခါ မွ အမူမဲ့ အမွတ္မဲ့ေနတတ္သူမဟုတ္ပါ။ ခရီးသြားရာတြင္ ႏွုတ္က သမၺဳေဒၶ ရြတ္လွ်က္ လက္က ဓါးကုိင္ထားေလ့ရွိပါသည္။

ေအာင္ဆန္းသည္ ဖခင္ကဲ့သုိ႔ မမူမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနတတ္သူျဖစ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္အခါ က ဆုိင္းတီးေနသည္ကုိ စိတ္၀င္စားစြာ နားေထာင္ေနေသာ ေအာင္ဆန္းကုိ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ခဲျဖင့္ေပါက္ၿပီးထြက္ေျပးရာ ေအာင္ဆန္း သည္ နဖူးတြင္ဒဏ္ရာ ရဖူးပါသည္။ မွတ္မိပါေသးသည္ တစ္ေန႔တြင္ “ေအးေမာင္” ဆုိေသာ ေအာင္ဆန္းထက္ အနည္းငယ္ႀကီးေသာေကာင္ေလးက ေအာင္ဆန္း ကုိ ထုိးႀကိတ္ရုိက္ႏွက္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္သိေသာအခါ ထုိေကာင္ေလးကုိ အခြင့္ေကာင္းေစာင့္ၿပီး လက္သီးျဖင့္ ထုိးႀကိတ္ ေျခေထာက္ႏွင့္ ရုိက္ႏွက္ကာ အေတာ္ေလးႏွံလုိက္ပါသည္။ ထုိေကာင္ေလးက “ ေတာ္ေတာ့ကြာ မင္းညီ ငါ့ေလာက္ မနာဘူးဟု” ျပန္ေျပာသံကုိ ယခုစာေရးေနရင္းၾကားေယာင္မိပါသျဖင့္ ၿပဳံးမိ ပါေသးသည္။

ေအာင္ဆန္းက ငယ္စဥ္အခါမွ က်ဆုံး သည္အထိ မည္သူ႔ကုိမွ မႏွိပ္စက္လုိ မႏွိပ္စက္ခဲ့၊ မိမိကုိယ္လည္း မည္သည္ကမွ ႏွိပ္စက္ရန္ရွာလိမ့္မည္ ဟုမထင္ထားသူျဖစ္သည္။ “လုပ္ရဲတာ သတိၱ မဟုတ္ဘူး။ ခံရဲတာမွ သတိၱပါ ” ဟု ႀကီးလာေသာအခါ မိမိနွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ားကုိ မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိပါသည္။

ထုုတ္ႏုုတ္  - ေအာင္သန္း၏ ေအာင္ဆန္း

 

ငါ့အား ဖုံးလႊမ္းထားေသာ လကြယ္သန္းေခါင္
ဤအေမွာင္အတြင္းမွေန၍ အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပးတတ္ေသာ
ငါ၏စိတ္ဓာတ္ကို ဖန္ဆင္းေပးသည့္ နတ္သိၾကားတုိ႔အား
 ငါေက်းဇူးတင္၏ ။

ေလာကဓံတရားတို႔၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လက္ဆုပ္တြင္းသို႔
က်ေရာက္ေနရျငားေသာ္လည္း ငါကား မတုန္လႈပ္ မငိုေၾကြး ။ 
ကံတရား၏ ရုိက္ပုတ္ျခင္း ဒဏ္ခ်က္တို႔ေၾကာင့္
ငါ၏ ဦးေခါင္းသည္ ေသြးသံတုိ႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏ ။ ညြတ္ကား မညြတ္ ။

ဤေလာဘေဒါသတို႔ ႀကီးစိုးရာဌာန၏ အျခားမဲ့၌ကား
ေသျခင္းတရားသည္ ငံ့လင့္လ်က္ရွိ၏ ။

သို႔ေသာ္ ငါ့အား မတုန္လႈပ္သည္ကို ေတြ႔ရအံ့ ။
ေနာင္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေၾကာက္သည္ကိုသာ ေတြ႔ရအံ့ ။

သုဂတိသို႔ သြားရာ တံခါး၀သည္ မည္မွ် က်ဥ္းေျမာင္းသည္ျဖစ္ေစ
ယမမင္း၏ ေခြးေရပုရပိုက္၌ ငါ့အျပစ္တို႔ကို မည္မွ်ပင္ မ်ားစြာ
မွတ္သားထားသည္ျဖစ္ေစ ငါကား ဂရုမျပဳ
ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္၍
ငါသာလွ်င္ ငါ့စိတ္၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္သတည္း ။      ။
Trans : General Aung San
(အိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၆ အမွတ္ ၁၊ ၁၉၃၆ ခု)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွထြက္ကာ စာေရးဆရာ တဦး အေန ႏွင့္   ဘ၀ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္သည့္ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပခဲ့သူျဖစ္၏ တုုိ႔ေပမဲ့ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ ေသနတ္ဒဏ္ရာ တစ္ဆယ့္သုံးခ်က္ ထိမွန္က်ဆုံးခဲ့ရေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး တဦးပင္ျဖစ္ သည္။ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အတူ တုုိင္းရင္းသား ေခါင္းႀကီးႀကီးမ်ား ပါ၀င္ က်ရႈံးရခဲ့ရေလသည္။

ျမန္ဗုုဒၶၥ၏ တရားဓမအရ ျပဳသူအသစ္ ျဖစ္သူအေဟာင္း ဟုုဆုုိရမလား လူ႔ေလာကထဲ မွာ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္   ေအာင္ဆန္း     ဟာ ၃၂ ႏွစ္ ၅ လ ၆ ရက္အထိပဲ ေနထုုိင္ခြင့္ ရကာ လူပင္ေသေသာ္ညားလည္း နာမည္ မေသပဲ ကမၻာတည္တေရြ႕ ကဗ်ည္းတြင္ ေနမည့္ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းပါ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ေကာင္းရာသုုဂတိလားပါေစေသာ္ .. က်ားေပါက္

ခ်စ္ေသာ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးအား အစဥ္သျဖင့္ ေလးစားလွ်က္  

"۩"
 

Posted in: